Afgelopen week heb ik met veel plezier en belangstelling het boek van Marilieke gelezen. Ik had gewild dat ik voordat ik met mijn eerste toezichthoudende functie begon, ik dit boek tot mijn beschikking had gehad. Of misschien ook niet. Ik zou enorm geschrokken zijn van de complexiteit van de functie, gebrek aan tijd en informatie en de continue dreiging van conflicten. Dan zou ik er misschien nooit aan begonnen zijn. Met als gevolg dat ik al die mooie, inspirerende en verrijkende momenten die ik als commissaris ervaar ook zou hebben moeten missen.
In de vorm van een soort hoorspel, loodst de schrijfster ons door het complexe leven van een groep commissarissen. En wat blijkt, commissarissen zijn net mensen. Kunnen last hebben van hoge eigen dunk, schieten in defensieve houding, trekken zich terug of vallen juist aan. Tegelijkertijd zijn ze ook heel erg betrokken en hebben meestal de juiste intenties. Op een beknopte en heldere manier, gebruikt makend van voorbeeldsituaties, maakt de schrijfster ons bekend met haar eigen promotieonderzoek en geeft ons veel zaken om over na te denken. Ze vraagt zich bijvoorbeeld af of je wel goed kunt toezicht houden als je altijd tijdgebrek hebt? Hoe moeten commissarissen de spanning tussen het bewaken van de goede sfeer en de vruchtbaarheid van het inhoudelijk conflict managen? Waarom kritische vragen stellen al snel gezien wordt als je te veel bemoeien met operationele zaken of te veel op de stoel van de bestuurder zitten? Ze bespreekt het gevaar van paradigmaverkleving en geeft tips en voorbeelden om hier flexibel mee om te gaan.
Individuele governance dilemma's
Belangrijke opbrengsten uit het promotieonderzoek die aan de orde komen zijn onder andere de beschreven individuele governance dilemma’s . De meeste commissarissen zullen ze onmiddellijk herkennen:
Valkuilen
De schrijfster waarschuwt ons ook voor een aantal veel voorkomende valkuilen:
Compassie en begrip
De kernboodschap is echter, dat het bespreekbaar maken van de blinde vlekken vanuit compassie en begrip (en dus niet vanuit verwijt en schuld) en het bespreekbaar maken van elkaars paradigma's heel belangrijk zijn voor het goed functioneren van een RvC. En dat het inhoudelijk conflict hebben wenselijk is. Het levert betere besluitvorming en als het conflict immers goed wordt opgelost, ontwikkelt een groep vertrouwen en kan de samenwerking verdiepen.
Kort samengevat, een helder, beknopt en mooi geschreven boek. Makkelijk te lezen en niet te omvangrijk in aantal pagina's, maar boordevol met herkenbare situaties, mooie analyses en belangrijke tips voor zowel de beginnende als lang meelopende commissarissen.
Boban Vukicevic, lid RvC Staedion en lid RvC Leystromen