Boekrecensie: de Verbindende Factor - Lydia van OudenarenBoekrecensie door Jaap Meindersma – commissaris GoedeStede te Almere. De auteurLydia van Oudenaren is organisatieadviseur, coach, toezichthouder bij een woningcorporatie én kind uit een lagere arbeidersklasse en dochter van een vader die voor drugssmokkel in de gevangenis had gezeten. Haar boek “De verbindende factor” gaat over het combineren van die werelden. De kernboodschap van dit boek: diversiteit telt, en is meer dan de voor de hand liggende samenstelling op basis van gender of leeftijd. Ze gebruikt daarbij haar eigen leven als voorbeeld: opgroeien in armoede, te maken te krijgen met de Kinderbescherming en je vader moeten bezoeken in de gevangenis. Die ervaring gebruikt ze, in haar werk en in haar toezichthoudende functie.
Codeswitchers
De term die Van Oudenaren hanteert: codeswitchers. Mensen die hun ervaringskennis (vaak onbewust) inzetten in hun werk. Ze switchen tussen meerdere werelden, de professionele, hoogopgeleide omgeving waar ze actief zijn en de wereld waarin ze zijn opgegroeid. Codeswitchers hebben een vaak ongeziene waarde, omdat ze heel goed in staat zijn om andere perspectieven in te brengen, bruggen te slaan en zich te verplaatsen in de ander. Dat hebben ze vaak jarenlang moeten leren, denk aan de eerste arbeiderskinderen die hun weg moesten vinden op de universiteit. Voor wie is dit boek?
Het boek van Van Oudenaren is relevant voor veel lezers, zowel voor de ervaringsdeskundige codeswitcher (die die ervaring moet omarmen) als voor de leidinggevenden (of in ons geval: de voorzitter en leden van de RvC) die de codeswitcher kunnen ondersteunen en optimaal gebruik kunnen maken van zijn of haar competenties. Het interessante van haar boek is dat ze hier theoretisch bij stilstaat, die theorie verrijkt met haar eigen levensgeschiedenis én vervolgens de lezer praktische hulpmiddelen biedt om het codeswitchen in de praktijk toe te passen of te benutten. Model
Zoals dat hoort in een dergelijk type boek, ordent Van Oudenaren die theorie en hulpmiddelen in een model, in dit geval in de vorm van een schelp. Ik vond die metafoor zelf een beetje vergezocht (groeiringen, verticale lijnen en de plek waar beide helften van een schelp elkaar ontmoeten). Een goed model beklijft en spreekt voor zich, dat is hier minder het geval. Althans, voor mij werkte het niet. Maar dat doet verder niets af aan de inhoud die ze daarmee vastlegt. Inspiratie
Bij het lezen switchte ik zelf ook vaak, tussen mijn eigen werkomgeving en de Raad van Commissarissen waar ik onderdeel van uitmaak. Ik denk dat het in veel organisaties steeds gebruikelijker is om elkaars ervaring te delen en te benutten: je deelt niet alleen je CV maar ook je levenslijn. Dat kan wellicht ook makkelijker omdat je elkaar vaak spreekt, en er tijd is om op een heidag, tweedaagse, teamtraining of wat dan ook aandacht aan elkaars achtergrond te besteden. Voor een Raad van Commissarissen – met een paar vergaderingen per jaar – is het minder een automatisme. Des te relevanter om dit boek te lezen en je erdoor te laten inspireren. Combinatie van bronnen
Van Oudenaren baseert haar boek dus op haar eigen ervaringen én op (wetenschappelijke) literatuur van anderen, inclusief een aantal inspirerende citaten. De mooiste komt van New York Times-auteur David Brooks: “Het beste wat een mens kan doen is dat hij de lessen van het leven, de tegenslagen van het leven, de verrassingen van het leven en de alledaagse feiten van het leven gebruikt om zijn bewustzijn te verfijnen, zodat hij langzaam maar zeker naar de wereld kan kijken met meer begrip, meer wijsheid, meer medemenselijkheid en meer gratie”. Welke corporatie en welke RVC wil dat nou niet… Lydia van Oudenaren: De Verbindende Factor |
