Wat is je motivatie om toezichthouder bij een corporatie te zijn? 

‘Tijdens mijn studie was ik lid van de Stichting Platform huurdersbelangen. Ik vind het belangrijk dat studenten een fijne plek hebben om te wonen. Voor toekomstige studenten moet er meer worden gebouwd. Om mij daarvoor in te zetten, heb ik gesolliciteerd op de functie van huurderscommissaris van SSH&. De eerste keer kwam ik niet door de fit & propertoets die in het begin erg streng was. Het voelde meer als een verhoor dan als een gesprek. Een paar maanden later heb ik het opnieuw geprobeerd, met succes, ik was toen 24. Ik geloof er sterk in dat jonge toezichthouders meerwaarde hebben voor de RvC, zeker in de studentenhuisvesting.’

Wat breng jij als jonge toezichthouder mee in de RvC? 

‘Toezichthouders moeten weten wat er speelt onder hun doelgroep, in ons geval studenten. Nu ben ik 30 jaar en heb ik een baan, voor mij wordt het al lastiger om feeling te houden met onze huurders. In coronatijd hebben we als huurderscommissarissen met studenten over eenzaamheid gesproken, zij moesten toen alleen vanuit hun kamer online colleges volgen. Die gesprekken vind ik heel belangrijk. Jonge toezichthouders hebben volop ­energie, staan open voor initiatieven. Ervaren RvC-leden hebben meestal in het verleden al lastige beslissingen moeten nemen, en kunnen onderbouwen waarom iets wel of niet werkt. Jonge en ervaren toezichthouders vullen elkaar goed aan, vind ik. We kunnen van elkaar leren.’ 

Hoe kijk je naar de toekomst van het toezicht? 

‘Corporaties moeten meer samenwerken om vooral meer te bouwen. Het tekort aan woningen, niet alleen voor studenten, moet echt worden aangepakt. In Nijmegen kwamen bestuurders en toezichthouders bij elkaar om samen met de gemeente te spreken over de aanpak van wijken. Ik vind het belangrijk dat toezicht­houders elkaar in die netwerken weten te vinden en dilemma’s met elkaar delen, al moeten we oppassen dat we niet op de stoel van de bestuurder gaan zitten. Ik denk dat de dilemma’s alleen maar lastiger worden, we moeten meer bouwen en verduurzamen en er is niet genoeg geld, dus we moeten keuzes maken. Hoe? Met het mes op de keel zouden we uiteindelijk kiezen voor meer bouwen, want de kamernood is heel hoog.’